Koncerten onsdag aften i Amager Bio var Baals ekstrakoncert, som sjovt nok lå dagen før den førstudmeldte koncert på deres tour. Det var som altid fantastisk at høre de danske rock-mestre, og der blev spillet en del fra deres vellykkede nye udspil, og selvfølgelig fra deres berømte debut.
Byrden
Aftenens åbningsnummer fra Baal, var som forventet ”My Burden”, som er det første på det ny album ”Time Is Old”. Det energiske nummer blev eksekveret konsekvent og overbevisende, og med god lyd i første hug. Kemien mellem de fem musikere var allerede god her, og man kunne roligt glæde sig til resten af koncerten. Bjørn Fjæstad havde tydeligvis glædet sig til at tryllebinde publikum med sine viftende hænder og sine teatralske ansigtsudtryk. Dog har han påtaget sig et nyt look i form af mørke solbriller, så man fik ikke vildskaben i øjnene at se.
Det dramatiske nummer ”Fall and Rise” fra debuten, var andet nummer i aftenens sæt. Her var der både ulmende passager og firkantede marchrytmer, og her kunne kroppen for alvor mærke at man var til Baal-koncert.
“The Freak Show” fra det nye album er én af mine favoritter, og den fik vi som 3. nummer, og det var lige så fedt live som jeg havde forventet. Det er et nummer som har vildskab i de instrumentale forløb, og hvor roen lægger, sig når Fjælstad kommer på. Denne kontrast mellem formledene, var rent guf at få i levende live fra scenen.
Noget af det andet gamle
En Baal-plade som ikke bliver nævnt så meget, er ”Karaoke” fra 1998. Vi fik titelnummeret som nok er det nummer folk husker bedst fra pladen. Det var perfekt udført, og man havde lyst til at gå hjem og tage pladen frem igen.
Lad det flyde
Én af mine personlige favoritter i Baals katalog, er ”Let It Flow” fra debutpladen. Der er så stort live-potentiale i det, og bandet har det i dén grad også på rygraden da det nok er blevet spillet til alle deres koncerter. Publikum har det også på rygraden, og man kunne fornemme at de var oppe at køre hele vejen igennem det højekstatiske nummer.
Fjælstads stemme var bedst i de langsomme og følsomme numre som ”Sorry Song” og ”Slowly”. Her var der blød og rund klang i stemmen, og fraseringerne var eminente. I de mest intense numre med voldsomme vokalkrumspring, var der lidt for meget diskant i stemmen. Det var som om at det kun var det øverste af halsen der blev brugt, for dybden var svær at høre, og når de andre i bandet trykkede den helt af samtidigt med vokalen, blev den til tider overdøvet.
Bjørn skulle jo heller ikke synge hele tiden, for vi ved jo at vi skal synge med på slutmelodien i ”Eurodope”, og den blev båret i luften af publikum, mens Baal takkede af på scenen…og ja, de kom igen mens publikums stadig havde tonen, og faldt med et brag ind i alsangen og fortsatte nummerets sidste toner, som nu var en del af ekstranummerafdelingen.
Ekstranumre
”Bikerhead” fra debuten blev der gjort meget ud af, og gulvet rystede og gyngede med på tonse-rytmen. Der var på et tidspunkt to guitarister om én guitar, for Fjæstad spillede et godt stykke tid på guitarbrættet mellem Morten Lundsgaards akkordanslag. Der kom faktisk et ret stort lydbillede ud af duetten, og det var ikke bare sceneshow for showets skyld. Der blev jammet en del i nummeret, og bassist Troels Skjærbæk havde en fed bassolo som virkelig passede ind i det skæve og mærkelige nummer.
Sidste nummer var af tradition ”The Last Show On Earth”, og det var som altid en oplevelse. Fjæstad mumlede tidligere på aftenen om ikke folk var blevet for gamle til at gå ned på knæ, som har været en tradition i netop dette nummer, og vi blev heller ikke bedt om det denne gang.
Altid en fornøjelse
Baal er kendte for at gøre meget ud af live-performance, og der blev da heller ikke sparet på kræfterne til koncerten. Musikerne var både koncentrerede om at spille, og også om at connecte med publikum. Der var god bevægelse i alle fem, og man kunne fornemme at deres energier smittede af på hinanden.
Trommeslager Kenni Andy Jørgensen havde fuldstændigt styr på rytmerne, og han varierede trommelyden med el-pads, som blev kombineret med akustiske trommer. Keyboardmanden Henrik Sten Melander havde 3 keyboards ved hænderne, plus sin backingkor-rolle, og der kom fantastiske lyde fra ham gennem hele koncerten.
Rent teknisk var lyden i orden, men det betyder også at man kan høre alt hvad bandet laver, og der var ikke noget tidspunkt hvor de ikke svingede. Det var som altid fyldestgørende at være publikum til Baal, og man kunne mærke på bandet at de havde glædet sig til at spille for os. Det gav en god energi både på scenen og blandt publikum, for det skal de have 4,5 stjerner her fra RockZeit.
Opvarmningen var lidt kold
Opvarmningen fra She’s A Sailor var lidt ude at sejle, og havde ikke så stor opvarmningsværdi, i forhold til hvad der skulle varmes op til. Sangene var ikke det bedste man havde hørt, og de fire musikere havde en del helgarderings-materiale. Der blev nemlig ikke taget så mange chancer, og derfor blev det lidt statisk at høre på. Trommeslageren var den bedste af de fire på scenen, og den bund han lagde i numrene var super tight og sikkert spillet, og der var samtidigt god lyd i trommerne, hvilket man desværre ikke kan sige om vokalen og resten af instrumenterne.
Summary
Artist: Baal
Sted: Amager Bio
Tid: 13. februar 2019
Baal:
Bjørn Fjæstad – vokal
Troels Skjærbæk – bas, kor
Morten Lundsgaard – guitar
Henrik Sten Melander – klaver, kor
Kenni Andy Jørgensen – trommer
Sætliste:
My Burden
Fall & Rise
The Freak Show
The Sorry Song
Karaoke
Honeydropper
She’s So Good To Me
Slowly
Bubblefake
When You’re Dead Boy
Let It Flow
Time Is Old
Church of Greed
King Media
Copenhagen Streetlights
Eurodope
Ekstranumre:
Reverent Son
Bikerhead
The Last Show On Earth