Med saftig, klar og fyldig lyd lagde Europe ud med titelnummeret fra deres nyeste album ”War of Kings”, og allerede efter et par minutter, havde den energiske performer Joey Tempest publikum i sin hule hånd. Der var bredt smil, hoppen rundt på scenen med en samtidig kontakt med publikum.
”War of Kings” var et fremragende nummer at starte med. Nummeret er ikke det man umiddelbart forbinder med Europe fra de gamle dage. Dette nummer er lidt mere mørkt og dunkelt i forhold til, at det kommer fra et band som er kendt for at spille poppet heavy rock.
Bandet havde overskud til at spille fint og fejlfrit, samtidigt med at holde performance-kvaliteten på et højt niveau. Og Tempest var altså ikke til at stoppe; han kørte sin hairspray-stil benhårdt, kastede rundt med mikrofonstativet a la Roger Daltrey, og gestikulerede med moves som blandt andet han selv, Steven Tyler og David Coverdale har forfinet til perfektion, hvilket gav en fornemmelse af, at bandet var ”in motion” hele tiden, og de aldrig glemte publikum.
Europe fortsatte med ”Hole in My Pocket” som også er andet nummer på det nye album. Det har et rigtigt ”en, to, tre” rock-riff fra rockens urtid, og Europe fik virkelig skruet tiden tilbage, og Jon Lord-orglet gurlede derudad i hængende akkorder, mens resten af bandet, ikke mindst Tempest, pulserede, vibrerede og lossede den langt op på modstandernes banehalvdel. Det er virkeligt et nummer som har boller og sjæl, og som sagtens i fremtiden kan blive én af de gode Europe-klassikere.
Lidt hæs
Man hørte med samme, at Tempest anno 2015 mangler register, og en del af de gamle numre var stemt i hvert fald en halv tone ned. Derudover var han desværre også tydeligvis plaget af en hæshed, som gjorde, at han ofte måtte koncentrere sig om at disponere over sin stemme, når han begav sig ud i ”hero”- omkvædene på de gamle hits. Den gode Joey måtte afkorte melodilinjer og fraser, og bruge meget luft på visse af tonerne, især mellemlejet, og så til gengæld brøle på de toner, han vidste at han mestrede. Rutine fornægter sig aldrig…
Der var rigtig mange gode øjeblikke, og Tempest slap med den slidte stemme in mente, ret godt fra ”Carrie” og han fik da også masser af hjælp fra publikum, det manglede bare. ”The Beast” har et megafedt beat, et af Europes hårdere numre, med en forrygende klassisk heavyrock guitarsolo. Ligeledes flyver ”Ready or Not” afsted med medrivende hooklines.
“Vasastan” er et fænomenalt instrumentalnummer, lidt a la Pink Floyd/Dream Theater ”Light”, som viser, at Europe er andet end Tempest. Han fik så lige en tiltrængt pause og fik en smule mere stemme efterfølgende, hvilket vi nød godt af indtil den desværre mistede saft og kraft igen.
Stemmen fra de gode gamle dage (?)
Det første man lagde mærke til var som nævnt, at Joey Tempest – hvilket mange nyere videoer på Youtube allerede har indikeret – ikke har det register som han lagde ud med. Hans klang anno 2015 er også mere tør og knap så diskant som før i tiden, men det har de taget højde for på deres ny album ” War of Kings” fra foråret 2015, hvor de bestemt ikke længere lyder som ABBA på en dårlig hår-dag (ment på den mest positive made), men i stedet trækker på deres egne heavy og hard rock helte fra halvfjerdserne. Masser af Jon Lord-orgel frem for synth-flader, og det er vi jo glade for, og Europes ny sound kan vel placeres et sted mellem Deep Purple, Rainbow – og Europe.
Alt dette gør jo at man connecter med bandet og fornemmer, at, i en live situation opstår der uventede ting, når musikerne giver slip, eller er nødt til at improvisere, ikke mindst, hvis sangeren er blevet hæs. Det gør det hele medrivende og vi på RockZeit redaktionen er glad for, at Europe ikke aflyste på grund af stemmen, da de havde tilstrækkelig med musikalitet, sammenspil og vitalitet til at levere en fed koncert, hvor det hele ikke skulle tages så alvorligt og hvor vi bar over med at alt ikke var perfekt, måske lige bortset fra Tempests good looks. Opskriften var tydelig: simpelthen bare spille numrene som de nu engang er, og lade opfindsomhed og den aktuelle dagsform tale for sig selv. Sådan er det.
Jam
Der var også plads til noget spas..eller var det det? Rossinis overture til operaen William Tell kørte pludselig som playback, hvor Ian Haugland spillede et komponeret trommetrack henover melodien. Man fandt ikke ud af, om det var en joke eller hvad det var. Det var i hvert unødvendigt.
Dog rettede de op på niveauet med en fin version af ”Let the Good times Rock”, som blev leveret virkelig lækkert. Alle musikere lød som om de kunne lide at spille det, og det er da virkeligt også et genialt riff – det rammer lige én i puddelrockhjertet. Ligeledes leverede de “Rock the Night” og “Days of Rock ‘n’ Roll” med stor træfsikkerhed, for når koncerten er ved at løbe mod enden, skal den lige have en ekstra skalle. Det er altid rart når bands gør lidt ekstra ud af numrene live, og det var også et sjovt moment at inkorporere Stevie Wonders ”Supersticious” i en lettere løssluppen jam-passage.
…ja, og så kom den;
Europe ramte skiven i stort set første hug, back in the days, og den der sang i ved nok, kommer aldrig til at nå sin sidste nedtælling. Og de kommer heller aldrig til at overgå den igen, sådan er det bare, kvalitet fornægter sig ikke, heller ikke selvom mange har svært ved at indrømme, at de kan nummeret ud og ind. Nummeret, i ved nok, er simpelthen velskrevet og ikke mindst uomgængeligt.
Det er selvfølgelig TATADAA..; ”The Final Countdown”. Europe må jo simpelt ikke afholde en koncert uden at spille dette kæmpe hit, for selv i dag holder det! Keyboardlyden var også set efter i sømmene så den ikke kunne fejle live. Nummerets keyboardintro sidder lige i skabet, og så skal lyden også være på samme niveau live. Den velkendte signatur synth-lyd fyldte i den grad hele salen, indtil resten af bandet fyldte på og kom rigtigt i gang….ja, og trods Tempests, på daværende tidspunkt, næsten helt nedslidte stemmebånd, var folk også helt oppe at køre, da nummeret langsomt havde bevæget sig hen til omkvædet.
Man må da også beundre Europe for at kunne spille nummeret igen og igen i deres mangeårige eksistens, og hvis du ikke har den på hjernen lige nu, kan det være at du får det med disse ord;
We’re heading for Venus (Venus), and still we stand tall, cause maybe they’ve seen us, and welcome us all, yeah
With so many lightyears to go, and Things to be found (to be found), I’m sure that we’ll all miss her so …….. it’s…
Support: The Vintage Caravan
Opvarmning for hovednavnet
Det islandske band The Vintage Caravan varmede op for Europe, og de blev især selv varmet op, for der var usædvanligt meget kropslig energi på scenen, og musikken lød også som om den var slynget ud fra deres kropsbevægelser. Der var spilleglæde, men også bevidsthed om at deres stil ikke besidder moderne og spektakulære passager, det var ren retro. Men de kunne heldigvis performe så godt, at publikum ikke kunne fjerne øjnene fra scenen.
De tre unge mænd kunne fylde hele salen med intens lyd, og det er sjældent at man oplever en så stor entusiasme til en koncert. Dog var der lidt for store armbevægelser engang i mellem, og det skete desværre også, at guitarist/sanger Óskar Logi Ágústsson ramte kablet til sin guitar, og rev det af. Bassisten Alexander Örn Númason og trommeslageren Stefán Ari buldrede ekstra for at redde det, og de trak slutbulderet indtil Ágústsson efter 15-20 sekunder fik sat kablet i, og det sidste slutslag i nummeret akkord kom så sammen med bas og trommer.
Men det var faktisk en god oplevelse at høre nogen som spille retrorock helt fra hoften, uden at tænke i alt for avancerede musikalske vendinger. Det gav umiddelbarhed som var en fornøjelse at lytte til. Selv den korte trommesolo af Stefán Ari var retro, og der var ikke nogle slag der var super tight ligesom moderne trommeslagere skal levere. Det var mere i stil med helt gamle trommeudtryk a la Bill Ward fra Black Sabbath og John Bonham fra Led Zeppelin; skrabet og beskidt trommespil med en skramlet trommelyd.
De tre gutter startede i 2006 da Númason, Ágústsson sammen den første trommeslager Guðjón Reynisson var 12 år gamle. De har udgivet 3 albums indtil videre, og det seneste udspil er fra i år; albummet ”Arrival”. Der er helt sikkert stadig plads til retro-musik på den nutidige rockscene, og med det ret høje samspilsniveau og et godt sangskriverniveau, kommer vi i fremtiden nok til høre mere til The Vintage Caravan.
The Vintage Caravan får 4 ud af 5 stjerner
Europe - Fakta:
Europe – Setlist:
1.War of Kings
2.Hole in My Pocket
3.Superstitious
4.Scream of Anger
5.Last Look at Eden
6.Carrie
7.The Second Day
8.Firebox
9.Sign of the Times
10.Praise You
11.The Beast
12.Vasastan
13.Girl From Lebanon
14.Ready or Not
15.Nothin’ to Ya
16.Drum Solo (Rossini – William Tell Overture)
17.Let the Good Times Rock
18.Rock the Night
19.Days of Rock ‘n’ Roll
“Ekstranummer”
20.The Final Countdown
Lineup:
Joey Tempest – lead vocals, rhythm guitar
John Norum – lead & rhythm guitars, backing vocals
John Levén – bass, backing vocals
Mic Michaeli – keyboards, piano, backing vocals
Ian Haugland – drums, percussion, backing vocals
Skriv et svar