Midt i Mordor står en gruppe spillystigglade svenskere med glimt i øjnene og tandpasta i mundvigene. De ser sig omkring. Orker til højre, orker til venstre. Orkerne er mange, men vi har det ultimative våben; Joey Tempest.
Modvind
Europe gik på scenen med rygge til muren. Dårlig lyd, dårligt vejr og skepsis fra store dele af forsamlingen. Skal vi nu til at høre pop? Ja, men bandet gik dog på topprofessionelt og uden blusel spankulerede Tempest rundt som en kæk hanekyllling med vrikkende hofter og hvidt og konstant cirkulerende mikrofonstativ og charmede sig ind på de fleste af os. Han er ligeglad. Han ved hvad han kan, og det bliver han godt betalt for. Punktum.
Passende nok skød de popkavalkaden i gang med et af deres hårdeste numre, “War of Kings”. Det er mørkt og dunkelt i forhold til hvad de oftest kreerer og det beroligede undertegnede, at bandet stadig lød tungt og stort nok til at bære Helvitis dimensioner. Der blev tæsket godt i gryderne og alle mand eksponerede alle de 80’er klicheer, man kun kan drømme om (eller have mareridt om, smag og behag).
Selv i fraværet af “Carrie”, “Cherokee” og mange andre klassikere, holdt bandet humøret oppe og Tempest spildte ikke chancen for at vinde metalhjerter. Han gjorde hvad han kunne, med det repertoire de har. Hvis man skal være ærlig, så er de fleste af numrene nok lidt for poppede og luften var flere gange faretruende tæt ved at gå af ballonen. Derfor var det vigtigt, at “Rock The Night” kom hurtigt.
Ligeledes fungerede “Last Look at Eden” godt med gode hooklines, gode state of the art motiver, der ledte op til omkvædet. Det er sindssygt godt håndværk. “Nothin’ to Ya” er endnu et letlevende og kækt hard rock nummer og undervejs fik alle medlemmerne vist, at de er dygtige musikere.
Det er ikke til at sige, hvor meget de reelt morede sig. Det virker som om deres optræden er nøje indstuderet og stort set en tro kopi af seneste koncert. Det gør selvfølgelig det hele lidt lettere. Ikke så mange chancer og risici for skæverter. Omvendt fejer det heller ikke benene væk under publikum. Men det er prof og det sikrer, at man er godt underholdt.
Den stensikre nedtælling
Copenhell er blevet netop så stor de senere år, at bredden i metalgenren ikke helt rækker; så udvalget er blevet bredt endnu mere ud. Vi har derfor fået Alice Cooper, Twisted Sister, Scorpions og D-A-D, og selvom de nævnte bands afgjort startede som hardrock/heavy metal og fortsat har elementer af metal her og der, så er det ikke hårdheden som de har været med for. Det har været den stensikre value for money effekt og deres kommercielle styrke og appel til de festivalgængere, som ikke just står og savler over bands som Psychotic Waltz og The Dillinger Escape Plan. Selv i Helvede er man vild med sing a long, og hvorfor ikke bare indrømme det og give den fuld skrue? Præcis, og det er derfor, at “The Final Countdown” endnu en gang viste sin holdbarhed. Vi kan ikke komme uden om det – vi er simple mennesker og inde under vores vidt forskellige hylstre, så elsker vi, når et nummer hænger sammen, og “The Final Countdown” er et af den slags heltstøbte pop/rocknumre som lyder som om, det har eksisteret siden tidernes morgen, og bare har ventet på at blive opdaget af nogen, i dette tilfælde nogle dygtige svenske musikere, som har forstået at skumme fløden gennem, nu, 4 årtier. Og vi klapper hver gang og skråler med, som om vi alle var med til at lave nummeret way back when. Europe var som sagt lidt i modvind, men sangene og musikerne bestod.
Europe, Copenhell, 24.06.17, Helviti
Mic Michaeli – Keys
John Levén – Bass
Joey Tempest – Vocals
John Norum – Guitars
Ian Haugland – Drums
Numre:
1. War of Kings
2. Hole in My Pocket
3. Rock the Night
4. Scream of Anger
5. Last Look at Eden
6. Firebox
7. Sign of the Times
8. Ready or Not
9. Nothin’ to Ya
10. The Beast
11. Superstitious
12. The Final Countdown