Tre forskellige unge mænd drager hver især for 10 år siden til Berlin og finder i 2010 – midt i denne inspirerende kulturelle smeltedigel – hinanden og en autentisk, enkelt og rå rocklyd, og med en enkelt bandudskiftning undervejs får de på 5 år udgivet tre plader. Det lyder næsten for godt til at være sandt og det gør deres aktuelle tredje album Berlin næsten også.
Men det er sandt.
Man kan simpelthen høre med det samme, hver gang et af Kadavars numre sætter i gang, at der er ide og retning og at bandet hviler i sig selv som selvsikre, dygtige instrumentalister, der har fundet deres seje stædige rille.
Deres nonchalante brug af stoner-, syre-, grunge- og pigtrådsrock fungerer perfekt som fundament til den forvrængede og bidske britrock vokal og med den perfekte snert af rumklang, skaber de en sound af på samme tid nærvær og distance. Et klart rebelsk udtryk.
Stilsikre numre fyldt med sikker blanding af stilarter
Første nummer, ”Lord of the Sky”, kickstarter et helt forrygende hardrock album med et intro (og gennemgående riff) a la ”Are You Gonna Go My Way” af Lenny Kravitz, for herefter at gå over i pigtrådsrock med reminiscenser fra ”Fortunate Son” af Creedence Clearwater Revival. Det er spændvidde, der vil noget, men uden at det virker konstrueret.
Så er scenen sat, og Kadavar spilder bestemt ikke tiden, der er knald på og deres energi og kærlighed for forenkling og blanding af alle rock epoker giver dem da også et tæt pakket program.
”Last Living Dinosaur” må være en slet skjult og humoristisk henvisning til metalrockens egne (fortsat) levende dinosaurer, Black Sabbath, og der er klare reference i sangstruktur, riff og sound og Christoph “Lupus” Lindemann synger da også ret meget som Ozzy Osbourne. Nummeret er bygget ret stramt op omkring et enkelt knastørt riff som pulserer sejt og vuggende nummeret igennem.
”Thousand Miles Away From Home” er et velvalgt og tiltræng nummer at smide ind som tredje nummer, da man allerede har brug for en lille puster; det når man lige at få med introen, hvorefter det hele går over i en potent tung hybrid mellem hård britrock og stoner/syrerock med friske versioner af oldgamle simple riff, man ikke helt troede, kunne gøres ”nye” igen.
Faktisk kunne jeg tage alle numrene en for en, da de allesammen er virkelig fængende og med deres dybt enkle drive sender elektriske stød gennem denne lytters eget kadaver.
”Filthy Illusion” er skoleeksemplet på den helt perfekte blanding af oldschool rock blandet med pågående, stolt og uimponeret Brit Punk attitude. Især Christoph “Lupus” Lindemann udviser masser af bullocks på det her nummer. ”Stolen Dreams” er endnu et satans godt og stramt nummer, gå væk hvor er det bare fedt, rough og proppet med attitude – Jeg kan sgu lide det her.
”Spanish Wild Rose” er måske det mindst opfindsomme nummer og det gennemgående riff er næsten en anelse for banalt, og deres melankolske white-guy-kærlighedssmerte går mig lidt på. Dog er der god sammenhæng i nummeret, det lyder godt og de bevarer intensiteten. Og nummeret ”See the World with Your Own Eyes” er vel deres honnør til rullestenene og disses storhedstids pigtrådsrock, i en moderne hård udgave.
”Into the Night” er et superfedt nummer at slutte af på, med reminiscenser fra den britiske nye heavy metal bølge omkring 1980, ikke mindst selve hooklinen ”into the Night”. Nummeret er måske det tætteste, man kommer Heavy Metal, og Judas Priest, Iron Maiden og Black Sabbath er i den grad til at høre midt i al den moderne lyds støj-finesser og så selvfølgelig britrock vokalen. En værdig afslutter.
Trabanten i pølseenden
Droneagtige synth-lyde fremkalder trabanter på nethinden og der kastes mentale håndtegn til Bowies og Enos berlinertrilogi.
For med ”Into The Night” slutter det egentlige album, men vi får faktisk lige et bonustrack at tygge videre på, nemlig ”Reich Der Träume”. Her får jeg svaret på noget, jeg har undret mig over; hvordan Kadavar har kunnet gå rundt i Berlin uden at iklæde sig krautrockklæder på noget tidspunkt? Se, det havde nemlig været min chance for at sable – bare en lille smule.
Men det gør de så her. På ”Reich Der Träume” får vi en drømmeagtigt ambient Eno udgave af Kadavar, ovenikøbet på tysk, et nummer der med sit tungsindige gemyt retteligt er længere end de andre numre. Droneagtige synth-lyde fremkalder trabanter på nethinden og der kastes mentale håndtegn til Bowies og Enos berlinertrilogi.
Nummeret giver sig tid til at binde en smuk melankolsk knude på et helstøbt album. Det var faktisk helstøbt i forvejen, men nu fik albummet lige en ekstra kant. Man fornemmer, at de er blevet grebet af en gold berliner stemning og nummeret bare er kommet af sig selv. Ringen er sluttet, og Kadavar kunne, når alt kommer til alt formentlig have lavet et helt album i krautregi, hvis de ville.
Maskulin rockrundtur i Berlin
Således bliver Kadavars egen Berlinlyd en sand tour de force gennem rockhistorien – en lille rockodyssé, hvor der bliver leveret uforfalsket rock skåret helt ind til benet, således at alt poppet indhold såsom kor, strygere og unødvendige guitarmelismer, forfinede, komplekse og progressive formled og strukturer – er barberet helt ned. Den lille smule malurt jeg kan komme med er, at man ikke bør sætte albummet på, med mindre man er helt klar på forvrængede guitarer uden nogen form for blødhed på noget tidspunkt. Al femininitet i musiksproget er fjernet og tilbage står en hypermaskuliniseret og klichefyldte æstetik. Så er De, min kære læser, advaret, take it or leave it. Lighter/mobil balladen findes ikke, korharmonierne som kontrast findes ikke. Kontrasterne skal findes indenfor et ret nærigt udtryk og en snævert ramme, hvorved den evige snerrende og fræsende guitarknas kan blive en anelse enerverende. Det er således ikke et album til enhver lejlighed, men den skinbarlige nøgne rå rock kan vel pr. definition heller ikke være for enhver lytter og lejlighed?
Den perfekte fond
”Kadavar serverer rockens inderste essens i en revideret 2015 version, favnende i perfekt balance de rene rock elementer fra rockhistoriens mange genrer. Væk er alt det overflødige fedt og overfedigt fløde.”
Sanger og guitarist Christoph “lupus” Lindemann, bassist Simon “dragon” Bouteloup og trommeslager Christoph “Tiger” Bartelt er dygtige musikere og instrumentalister, de er klare i spyttet og kender som nævnt deres rockhistorie og mens de står på giganternes skuldre får de stille og roligt formuleret deres egen sound i løbet af pladen. Kadavar serverer rockens inderste væsen i en revideret 2015 version, favnende i perfekt balance de rene rockelementer fra rockhistoriens mange genrer. Væk er alt det overflødige fedt og overfedigt fløde. Det er vel i virkeligheden den ideelle rockfond som Kadavar her har kogt ned, og der er ikke et eneste nummer jeg efter en del gennemlytninger allerede, ikke har lyst til at høre igen.
Tilbage er kun den simple knasende lyd lige fra stortrommens buldren til vokalens højeste toner. I sin genre er Berlin næsten et perfekt album, Kadavar må utvivlsomt være et medrivende live band og undertegnede anbefaler, at man tager ind og hører dem i Pumpehuset den 2.12.15, det er i hvert fald min plan.
Fakta:
Genre: Rock
Label: Nuclear Blast Records
Release Date: 21.08.2015
Kadavar er:
Christoph “lupus” Lindemann , vokal og guitar
Simon “dragon” Bouteloup , bas
Christoph “Tiger” Bartelt, trommer
Tracklist:
1.Lord Of The Sky 4:27
2.Last Living Dinosaur 4:05
3.Thousand Miles Away From Home 4:53
4.Filthy Illusion 3:45
5.Pale Blue Eyes 3:28
6.Stolen Dreams 3:57
7.The Old Man 4:05
8.Spanish Wild Rose 4:30
9.See The World With Your Own Eyes
10.Circles In My Mind 3:47
11.Into The Night 4:30
12.Reich Der Träume (bonus track) Contact information:
Skriv et svar