I regn, lyn og torden og mørke stod vi som Children of the Grave på kirkegården og skulle begynde på den endelige afslutningen – eller var det blot slutningen på begyndelsen?
Black Sabbath selv har gennemgået mange “Changes” og bandudskiftninger, og selvom mange nok vil mene, at den nuværende line-up er den eneste ene, har diverse konstellationer været nødvendige for at bandet og brandet overhovedet kunne overleve, hvilket riff-gud og mastermind Tony Iommy altid har haft sans for at prioritere over alt andet, og tak for det. Når folk ikke kan enes, så behøver man ikke droppe bandet – bare drop medlemmet. Som en fodboldklub.
På nær trommeslager Bill Ward er vi nu kommet cirklen rundt, tilbage til rødderne, med alt hvad det indebærer af nostalgi, podagra, livsglæde og dødsangst. Her stod vi så, og vidste, at hvis dette ikke bliver godt, så er der ikke nogen second chance. Det er selvfølgelig et smart træk; så opper publikum sig, lever sig helt ind i øjeblikket og smiler indvendigt, for de kan sige, at de var dér, hvor det skete og endte – de har billederne til at dokumentere det, og dét er som bekendt halvdelen af fornøjelsen.
Blandt mange spørgsmål var selvfølgelig; kan de overhovedet spille? Kan man mærke at Iommys krop kæmper en kamp den er ved at tabe? Ozzy, kan du ramme tonerne og huske teksterne? Vil det hele blive en fiasko? En pinlig forestilling, hvor anmelderen – hvor meget han så nødigt vil – må skrive at de skulle have ladet være?
Alt var som det plejede
Det kan man ikke just sige, alt var linet up til at det skulle blive en uforglemmelig aften, himmelen gav os lidt småregn, men uden at det hele skyllede os bort. Efter en lidt corny intro video hvor djævelen fødes, vokser sig stor og tramper rundt, gik the founding fathers igang med en kvasende tør, tung og ekstremt langsom udgave af “Black Sabbath”. Jeg blev overvældende glad ind i sjælen af at se, at det rent faktisk var dem, der stod på scenen, tænk en gang! Uden at gøre vildt meget væsen af sig, men med en kolossal karisma, stod Ozzy som en netop-opgravet Sith Lord, med en skrøbelig statur og et ligblegt ansigt, men man havde en fornemmelse af, at han når som helst kunne sende lynkiler ud af hænderne. Men synge, det kunne han ikke i starten. Han ramte alle andre toner end dem, han skulle, og stemmen var spag. Men det var stadig stemmen…den dér syge uhyggelige stemme. Og den blev bedre, den blev faktisk god! Iommy og Butler var stort set fejlfri, Butlers bas er noget af det mest grusomme knastørre oldschool bas, der findes, og Iommy stod stiv som en planke og kiggede ned på gribebrættet. Ikke så meget pjat. Så alt var som det plejede. Det var et gennemgående træk, at de langsomme passager blev spillet endnu langsommere end normalt, og at de hurtige lige fik et ekstra pust. Hm, hvad skal man sige? Det var hitperler på en snor; med en kort kokainreference fra Ozzy fik vi “Snowblind”, vi fik “Children Of The Grave”, “Iron Man”, “Into The Void”, ozzy-videre, og de eneste minusser var, at koncerten var alt, alt for kort, at de ikke spillede noget fra deres vellykkede nye album “13”, – og så lige, at årsungen på 34 år, Tommy Clufetos på trommeslager, måtte tæske gryder midtvejs i en imponerende, men ligegyldig solo, mens Geezer, Ozzy og Tony gik backstage og fik koka.. pusten. Ærgerligt, men forståeligt.
When Death Calls
Vi, i folkehavet, mistede ikke pusten på noget tidspunkt, vi skrålede og hævede næver i luften, mærkede historiens vingesus og havde en fed begravelsesfest. For det var jo det, det var, og selvom Ozzy har udtalt, at han godt kan se sig selv lave nye numre med de to andre (og der er faktisk 4 nye sange, og sikkert en bunke gammelt materiale og 666 forskellige ubrugte Iommy riffs), så er det slut med at turnere på grund af alder og helbred. Selvom bandets jernmænd stadig er nogenlunde i live, så er bandet i hvert fald som live act døende, og man var igår aldrig i tvivl om at kærligheden, vemodigheden og taknemmeligheden til Black Sabbath var de altoverskyggende følelser. Og når man kunne konstater, hvor meget kærlighed der var til stede på Copenhell, kan man kun sende en overbærende tanke til den gode eksorcist, Lars Messerschmidt, og andre, som er overbeviste om, at festivalen er et arnested for satanisme. Det er det så ikke.
Metallen har jo fostret mange helte, som har givet os noget særligt, men tiden går. Robert Plant er gammel, Halford er gammel, Danzig er gammel, Dirchsneider er gammel, Lawless er gammel, Blackmore er gammel. Ozzy er gammel. Hvordan vil man mon opleve tiden efter Sabbaths farvel? Tja, metalmusikken har nu eksisteret en menneskealder og gennemgået alle livets faser; fødsel, barndommen, ungdommen, voksenlivet, alderdommen. Og døden. Dio, Hanneman, Bon Scott, Lemmy, Burton, Weiland, Jon Lord, og mange, mange andre er indlejret i metalfolkets fælles bevidsthed, som legender/guder, man mindes og som kanoniseres gennem de nulevende kunstneres respekt, kærlighed og hyldester. Sådan er det faktisk allerede med Iommy, Butler, Osbourne (og Ward).
Så, fair nok, respekt for de gamle, jeg forstår, at I stopper nu, for helt ærlig, jeg holder så meget af Sabbath, at jeg ikke vil se dem smide det hele væk, fordi de ikke kan finde ud af at trykke stop i god tid. Listen er lang.
Og musikken er der jo stadig; Black Sabbaths musik har stadig den oprindelige dybde og originale sound, som klinger i alle metalelskeres krop og sjæl. Noget ægte, upoleret og utæmmet og ikke mindst musikalsk let genkendeligt. Noget vi alle har brug for en gang imellem. Deres musik vil derfor aldrig blive ligegyldig, sådan er det bare, sådan er livet, sådan spiller klaveret. Never Say Die.
Resume
Black Sabbath:
Ozzy Osbourne: stenalder sang
Tony Iommy: Stenalder Guitar
Geezer Butler: Stenalder Bas
Gæstetrommerslager: Tommy Clufetos
Sætliste
1. Black Sabbath
2. Fairies Wear Boots
3. After Forever
4. Into the Void
5. Snowblind
6. War Pigs
7. Behind the Wall of Sleep
8. N.I.B.
9. Iron Man
10. Children of the Grave
11. Dirty Women
Ekstranummer
12. Paranoid
Skriv et svar