Steven Wilsons koncert torsdag aften som skulle have været afholdt i Royal Arena, blev som bekendt flyttet til Mc-kinney Møllers æstetiske mastodont-bygning på Ekvipagemestervej, og Wilson havde ingen problemer med at fylde salen med musikalsk kunst på højde med de store operakomponister, for det var vokal og instrumentalmusik på højt plan.
Den helt store genrepalette
Steven Wilson er en karismatisk person på en scene og har også stor erfaring fra sin tid med Porcupine Tree. Han vokser og vokser i karakter, og der findes ikke mange af hans støbning i dag på rockscenen. Koncerten i Operaen var nummer 141 på turnéen, men det er ikke nogen hæmsko, for vi har at gøre med musikere der ikke kan køres trætte, og det var da også en musikalsk magtpræstation i ekvilibristisk rock, med et kæmpe genrespektrum.
Visuelt raffineret
Ligesom koncerten i Vega for ca. et år siden, fik vi igen den provokerende og tankevækkende kortfilm ”Truth”, projekteret op på et transparent fronttæppe. Denne appetitvækker var startskuddet til en lang række visuelt prangende film, som kørte under mange numre gennem koncerten. Primitive men virkningsfulde videoer var også en del af fremvisningen, og her kan nævnes den skæve og skræmmende video der understøtter ”The Same Asylum as Before“.
Wilson var ikke bange for at lave spas på scenen, og hans direktion var langt fra hvad Operaen var vant til, for han lignede en gymnasiedreng som spillede til forårskoncerten i 1. G med hele kroppen i bevægelse, og med svingende hente hår som kørte frem og tilbage. Det var sjovt at se på, men der var klart en mening med galskaben, for det smittede af på bandet med det samme, og Wilson var som et kuglelyn i en skov, som satte ild til grene og kviste…og som han selv sagde “We are on fire tonight!”
Før pausen fik vi det toptunede progressive ”Ancestral”, som kom helt op at ringe, før folk skulle ud og strække benene. Dette nummer er et godt eksempel på, at noget kan lyde som rockmusik, men samtidigt være yderst komplekst. Nummeret indeholder titusinder af anslag på instrumenterne, og det er imponerende at bandet havde overskud til at balancere nummeret så det stadig lød som en sang.
Intermezzi
Efter pausen kom folk ind til en jammende trommeslager mens de satte sig ned. Der kom gradvist flere og flere på denne jam, og da alle havde sat sig, kom Steven Wilson ind, og jammet gik over i “No Twilight Within the Courts of the Sun” som på albummet ”Insurgents” også har en lille jam-opstart. Her fik vi så en lidt længere jamsession…og andet sæt var i gang.
Disco!
Der var mindst lige så mange overraskelser og visuel valeur i andet sæt, og Wilson sagde selv at han ønskede at ramme så mange genrer som muligt denne aften, og vi fik da også den ABBA-agtige discorock sang ”Permanation” fra albummet ”To The Bone”. Et nummer fra samme album, men i en lidt anden stil, er det 9 minutter lange ”Detonation” som har alt det krydderi et progrock-nummer skal have. Tekniske detaljer bliver ikke læsset ind over os med det samme, men der bygges op henover ret simple beats, som lige får et par twists en gang i mellem. Klangflader af keyboardlyde ligger og ulmer over de hurtige og energisk rytmer, og nervøse guitartone-intervaller og en klagende vokal gør nummeret syret og introvert, men bliver til sidst overraskende ekstrovert og eksploderer i en ekspressiv guitarsolo før en kontant afslutning.
Xtra
Der var naturligvis masser af ekstranumre, og det startede op med duet-version af ”Blackbird”, hvorefter der blev kørt Porcupine Tree-numre, ”Sentimental” og ”The Sound of Muzak”, inden den store finale ”The Raven That Refused to Sing” som fik vores puls op igen inden vi forlod Operaen.
Kunstnerisk i alle hjørner
Steven Wilson har en imponerende karriere bag sig, og det er svært at forestille sig hvordan han kan nå alle disse ting. Han får tilbud fra højre og venstre, og han er også kendt for remastering af King Crimsons fulde katalog og arbejdet som producer for Opeth, og man skulle tro han havde nok at lave i studiet. Men han er åbenlyst ikke en person der skal gemmes væk i et mørkt studie, for han er en fantastisk performer, som har sin egen lille legeplads i rampelyset.
Lyd, lys og video er altid fedt at have godt kørende på en scene, men det er mest musikalitet og sangskrivning det handler om, og vi har at gøre med en mand som bruger de bedste musikere til at realisere sin musik, og som live jonglerer med mange bolde i den rytmiske musik.
Wilson er ingen Freddie Mercury, men alt hvad han sang gav mening, for hans skarpe gennemtrængende stemme havde også masser af rockknas, og han var god til at styre nuancerne i vokalklangen.
Rent instrumentalt blev der spillet på alle tangenter, med bas og chapman stick fra Nick Beggs, trommer og elpads fra Graig Blundell, Moog og diverse moderne keyboards fra Adam Holzmano og Wilson, og elguitar og akustisk fra Wilson og Alex Hutchings. Med alle disse lyde farende rundt i luften, var der helt fyldt op på klangkontoen, og det gnistrede af virtuos avantgarderock som indeholdt disco, jazz, poprock, straight rock, prog rock, metal etc.. Wilsons musikmaskine kørte i 3 timer med en pause på 20 minutter i mellem de to sæt.
Lyden var skarp og gennemtrængende, og man missede ikke en lyd fra de hårdt arbejdende musikere. I teknikken var der ingen slinger i valsen, og alt kørte på skinner hele aftenen igennem.
Steven Wilson var ikke bange for at være banal, og vi fik en masse ærlige og gode sange fra Porcupine Tree-kataloget, som var lette og luftige mellem de mere krævende numre fra hans soloalbums.
Koncerten i Operaen var musikalsk katarsis som udløser 5 stjerner fra RockZeit.
Summary
Artist: Steven Wilson, “To the Bone Tour”
Sted: Operaen
Tid: 21. februar 2019
Line-up:
Steven Wilson: Vokal, guitar, keys.
Nick Beggs: Bas, chapman stick, backing-vokal.
Adam Holzman: Keyboards.
Alex Hutchings: Guitar, backing-vokal.
Graig Blundell: Trommer.
Sætliste:
Sæt 1:
Intro (“Truth” short film)
Nowhere Now
Pariah
Home Invasion
Regret #9
Don’t Hate Me
The Same Asylum as Before
Get All You Deserve
Ancestral
Sæt 2:
No Twilight Within the Courts of the Sun
Index
Permanating
Song of I
Lazarus
Detonation
Song of Unborn
Vermillioncore
Sleep Together
Ekstranumre:
Blackfield
Sentimental
The Sound of Muzak
The Raven That Refused to Sing