Violmace har eksisteret i omkring 7 år og har altid gået efter den gode direkte melodi midt i en hård rocklyd, tilsat noget sjæl. De har fra start haft et godt koncept, solidt spil på alle instrumenter og et højt ambitionsniveau. Det har ret tidligt kastet et godt samarbejde af sig med de herrer Jan Langhoff(ex-producer for Aqua) og Flemming Rasmussen (Metallica, Artillery, Morbid Angels), som efterhånden har fået drejet på en masse knapper og sammen med bandet arbejdet på at nå frem til den helt rette sound.
Bandet trækker ifølge deres hjemmeside på inspiration fra navne som Stone Temple Pilots, Coldplay, U2 og Guns ‘n’ Roses, hvilket vidner om at der vælges fra øverste mainstreamhylde. Respekt for det. Der har været udskiftninger undervejs, og mest markant var det måske, at sangeren Mikkel Dalfoss forlod bandet kort efter en af deres koncerter – for over et år side – og sendte bandet til tælling. Bum, vokalen var væk. De har dog fundet en værdig erstatning i Jarl, som har en helt anden, men samtidig også powerfuldt klang, som synes at bringe noget mere drive og dynamik ind i bandet. Det album de så havde arbejdet på i en del år er nu indsunget med Jarlen, og Violmace oplever derfor en tiltrængt revitalisering.
Hvad så, er det nu, det er nu?
Vi var ikke udelt begejstrede sidst vi så dem på High Voltage, foråret 2015, det var som om gassen var gået lidt af ballonen, og der var for mange uforklarlige udfald fra et band der jo har en vis rutine. Fredag den 22.07.2016 stod de så igen igen på scenen på High Voltage og vi havde nogle spørgsmål, vi håbede de kunne besvare; holder Violmace stadig? Er De, og ikke mindst deres efterhånden ældre sange, der, hvor de skal være? Kommer de udover scenekanten? Er det snart tid til en release? En signing? Eller noget helt, helt andet?
Lad mig slå fast, at det var som at se og høre et helt andet band. Det var simpelthen et andet niveau.
De kom fra land med masser af god energi, højt tempo og stramt spil med deres åbningsnummer “Beast”. Man er klar over at første nummer ofte bruges til de sidste lydindstillinger fra lydmandens side og der var da også lidt knas og en alt for lav vokal (som aldrig helt blev rettet). Men Violmace var der hvor de skulle være og fortsatte med en elegant overgang til “Strangled”, som virkelig klingede godt, konstant høj energi og fed stemning både på scenen og gulvet. Noget af det som er Violmaces kendetegn, er at de ynder at dyrke relativt simple akkordrækker og få det til at svinge. “Strangled” hører til de lidt ordinære numre, der lever på energien og ikke just på musikalsk opfindsomhed. Men det fungerer godt live.
Kan I stadig føle det?
Overraskende er det, at deres største hit – og vel det nummer som vakte Flemming Rasmussens interesse – “Can you feel what I feel” var nummer tre. Der er mange gode ting at sige om det nummer og det gjorde vi også sidst vi hørte bandet live. Det er bare godt bygget op, en perlerække af fede formled, god rytmisk hook lines, skifte i dynamik og en stilsikker moderne americana sound. Klar varedeklaration. Rytmeguitaristens anden stemme var for lav, og da den ved omkvædenes gentagelser bar hooklinen var det lidt ærgerligt. Men derudover var Violmace godt i gang med at skabe den fest, de ikke magtede for et år siden.
Så har vi balladen
Derfor kan man mene , at “Mistaken” lidt ironisk kunne være en fejltagelse på dette tidspunkt, da der er tale om en ballade fra rockens A-B-C, med alle klicheer, den kan trække, herunder selvfølgelig slow tempo. Men det passede sådan set ok, at vi lige kunne slappe lidt af efter en intens start, og der var så mulighed for at stå og nyde en gedigen lige-på-rough bluesfræsersolo fra leadguitarist Nickie. Jarl brugte nummeret til at gå fra scenen og… puste grise(?),og Nickie kørte videre med en omgang Slash-November Rain lir.
Jeg synes at intensiteten herefter dalede lidt for meget og mængden af ballader tog overhånd. Ved deres Nickelback agtige “Rebel Sons” tænkte jeg, come on, op i gear, drenge, om end nummeret var uhyre stramt spillet, tromme og bas rev den til UG.
God finale
Dynamikken kom heldigvis tilbage, og “Without Roses” er et andet af de numre, som har et klart hitpotentiale. Det er lidt som en moderne folkrock tune. Det virkede da også som om, de glædede sig så meget til at spille det, at de glemte at komme godt igang med det. Men Violmace kom sig over snubleriet og med Jarls gjalden blev der lagt op til fællessang (som dog udeblev, da vi ikke lige havde teksten eller medbragte lightere). Men potentialet er der, og det er et nummer med fede stille passager, gode lange guitar motiver og toner… og så en god hero solo at slutte af på.
I det hele taget fik Violmace rundet fint af, blandt andet med “Ghost”, endnu et americana radiorock nummer med steady drive – et sandt bord og stol ramasjang med fede trommelift på solopassagen. “No Angel” og “Set me free” var to værdige rosiner i pølseenden på en god aften. Violmace fik skabt den fest, de ikke magtede med den tidligere besætning, Violmace er ikke et revolutionerende bekendtskab, det er et band efter bogen, men de har så været rigtig længe om at skrive de vigtigste kapitler,og man frygtede at de endte med at rive siderne ud. det er der dog ingen grund til.
Nu mangler de så at få noget mere live rutine, så de ikke bare fremstår som et godt band med ok live performance, men som en killer enhed, klar til at feje gulvet med ordsmarte rockanmeldere. Så bør en signing være uundgåeligt. Og Jarl må gerne byde på nogle flere små anekdoter mellem numrene – og lidt flere smil, for når det stak ham, var han jo ganske lun. Og sjovt var det at han afslørede at de for nylig sendte live via Facebook i 30 minutter… uden lyd. Men som han selv sagde, så havde det været en lang dag og han havde kørt langt for at stå på scenen. Det er vi sådan set glade for at han gjorde.
Violmace
High Voltage, 22.07.2016
Numre:
1. Beast
2. Strangled
3. Can You Feel What I Feel
4. Mistaken
5. Retro
6. Inspiration
7. Imitations of a dream (IOAD)
8. Rebel Sons
9. Shape of Sound
10.Remember (Before you leave)
11. Without Roses
12. Immortal
13. Ghost
14. No Angel
15. Set me free
Skriv et svar